Voor je het weet ben je 24/7 in touw, krijg je honderden telefoontjes, ben je aan het onderhandelen met transportbedrijven, heb je de burgemeester op bezoek en ben je in gesprek met een vliegtuigmaatschappij en een overslagbedrijf voor zeecontainers. Dat overkwam Ziya Safranti, voorzitter van de Ayasofya Moskee Dordrecht. Ziya: “Ik hoorde die maandagochtend op de radio, onderweg naar mijn werk, over de aardbeving in Turkije. Ik wist meteen: ik moet iets doen. Dit is zó groot. Ik keerde om naar huis en nam een week vrij. Binnen een uur zaten we met het hele bestuur om de tafel en nog geen uur later waren de eerste 20 zakken kleding al binnengebracht. Dat vonden we toen al heel veel, maar nog eens een uur later stonden er 2000 zakken. Dan weet je dat er iets heel bijzonders gaat gebeuren.”
Honderden vrijwilligers dag en nacht
Er werden niet alleen zakken met kleding gedoneerd, maar ook kachels, dekens, medicijnen (door apotheken), ziekenhuisbedden (door het UMC Utrecht), tenten, kampeerspullen en voedingsmiddelen. “Het was hartverwarmend,” vertelt vicevoorzitter Sükrü Durusoy. “Elke dag waren hier honderden vrijwilligers actief. Vrijwilligers die alles sorteerden en inpakten. Op een gegeven moment kwamen de donaties uit het hele land, met vrachtwagens tegelijk. Dan heb je ineens ook een paar sterke armen nodig om een vrachtwagen te lossen. Gelukkig hadden we Abdullah hier.” Sükrü wijst op een jongeman naast hem. Abdullah Durkut is de communicatieman. Hij is ICT-student maakte flyers en posters, plaatste oproepjes en filmpjes op social media en hij riep zijn vriendenkring op om te komen helpen. Abdullah: “Jongerennetwerken communiceren heel snel met elkaar via Whatsapp en social media. Nog diezelfde middag hadden we hier een kleine honderd jongeren die het zware werk overnamen.”
Ziya: ”Er stoomden zoveel emoties door me heen. Het verdriet en afschuw over de ellende in Turkije, en tegelijkertijd al die mooie mensen hier die kwamen helpen. Je voelt geen honger, geen kou, geen vermoeidheid, de power die je overstroomt is niet na te vertellen. Er hebben hier een week lang elke dag meer dan 400 mensen van ’s morgens 09.00 tot ‘s nachts 02.00 uur gewerkt”
Geen tijd om na te denken
Hoe verklaart het bestuur de enorme vrijwillige energie die op gang kwam? Abdullah: “Het ging heel organisch, ook al was er was geen tijd om na te denken, alle hulp viel op z’n plek.” Sükrü: “Ik denk dat dat voor iedereen gold: van een oma die soep kwam brengen tot aan het bestuurslid dat met het consulaat overlegde.” Ziya: “Het is een ramp, er is crisis, dan zijn mensen sowieso bereid om direct in actie te komen. Niet alleen mensen die het direct treft, niet alleen de mensen uit de Turkse gemeenschap, maar echt iedereen. Dat is wat ik geleerd heb de afgelopen week: ieder mens heeft diep van binnen een goed hart.”
Grootse dingen en kleine gebaren
Gevraagd naar het dieptepunt van de afgelopen periode zijn de heren het eens: dat was er niet, alles lukte gewoon. Het mooiste moment dan? Ziya: “Dat was de brief die we ontvingen van Doortje. Een meisje van elf uit Papendrecht. Zij had een brief voor de kinderen in Turkije geschreven en met Google Translate vertaald in het Turks. Dat ontroerde me. Het zijn in zo’n hectische week, waarin grootse dingen gebeuren, de kleine gebaren die je raken.”
Tekst: Adviseur Caroline van der Mijle
Foto: Ayasofya Moskee Dordrecht
